Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα (συμμετέχει στην Ανατρεπτική Συμμαχία): 1973-2023, 50 χρόνια διεκδικήσεων και αγώνα Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα μουσεία Συγκέντρωση Παρασκευή 17/11, 14:00, πλ. Κλαυθμώνος – πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία

Στις 17 Νοέμβρη 2023 συμπληρώνονται 50 χρόνια από την αιματoβαμμένη εξέγερση εναντίον της χούντας, με επίκεντρο το Πολυτεχνείο, την κορυφαία πράξη αντίστασης του Αντιδικτατορικού Αγώνα.

Η αμερικαwqνόπνευστη δικτατορία του 1967 προσπάθησε να θάψει τις ελευθερίες του ελληνικού λαού, με φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια και τανκς. Από τα τέλη του 1971, αναπτύσσεται το μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα. Δίνει τη μάχη για τη δημοκρατία και την ελευθερία, αρχικά μέσα στις σχολές και μετά στον δρόμο με αγώνες που οδήγησαν στην κατάληψη της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η αγωνιστική πορεία του φοιτητικού κινήματος κορυφώθηκε το Νοέμβρη του 1973, ξεκινώντας από τον Μάρτιο του 1972, με την καταγγελία των νόθων εκλογών στους φοιτητικούς συλλόγους, με συλλογές υπογραφών για γενικές συνελεύσεις κόντρα στους εγκάθετους της Ασφάλειας. Πρώτη κορύφωση ήταν η κατάληψη της Νομικής τον Φεβρουάριο του 1973, που βρήκε λαϊκή συμπαράσταση, αλλά χτυπήθηκε άγρια με πογκρόμ συλλήψεων και βασανιστηρίων.

Η Χούντα μπροστά στην αφύπνιση του φοιτητικού κινήματος, διέταξε με βασιλικό διάταγμα την ένοπλη καταστολή των διαδηλώσεων. Όμως οι φοιτητές/ριες δεν σταμάτησαν.

Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, όλο και πιο πολύ κατανοούσε τις κοινωνικοπολιτικές αιτίες που οδήγησαν στη δικτατορία και ωρίμαζε πολιτικά. Συνειδητοποίησε ότι το πραξικόπημα της 21/4/1967, είχε σχεδιαστεί από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, για την ανάσχεση του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, τη διχοτόμηση της Κύπρου, εν όψει και της προσχεδιασμένης επίθεσης του Ισραήλ κατά των Αράβων γειτόνων του τον Μάιο του 1967. Για αυτό είχε και τη στήριξη από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.

Κυρίως κατανοούσε ότι ο αγώνας για την ανατροπή της δικτατορίας ξεπερνούσε τα φοιτητικά πλαίσια και αιτήματα και έπρεπε να γίνει υπόθεση όλου του λαού. Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής εμπέδωσης, αποτέλεσε και η Διακήρυξη της Συντονιστικής επιτροπής του Πολυτεχνείου.

Τη νύχτα του Πολυτεχνείου, αλλά και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, είχαμε νεκρούς/ες και τραυματίες από τα όπλα της χούντας. Δεν τους/ις ξεχνάμε, εμπνεόμαστε από τους αγώνες τους και τιμάμε όλους/ες τους αγωνιστές και αγωνίστριες του αντιδικτατορικού αγώνα. Τιμάμε τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και όλους τους νεκρούς της δικτατορίας.

Η αγωνιστική παράδοση που κληροδότησε η εξέγερση στη νέα γενιά δεν μπορεί να αφυδατωθεί από τα ταξικά της χαρακτηριστικά και τον αντι-ΝΑΤΟϊκό της προσανατολισμό. Δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως απλώς ένα «αυθόρμητο ξέσπασμα» της νεολαίας εναντίον της δικτατορίας, για να ταιριάζει στο μεταπολιτευτικό αφήγημα περί «αποκατάστασης της δημοκρατίας», που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει ο αστικός πολιτικός κόσμος.

Το Πολυτεχνείο, απονομιμοποίησε την απόπειρά της δικτατορίας να μεταμφιεστεί, αρχής γενομένης από τη δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Εντελώς απογυμνωμένη και απομονωμένη, η δικτατορία του «σκύλου της ΕΣΑ» Ιωαννίδη, με το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο ανέτρεψε τον πρόεδρο Μακάριο και έστρωσε τον δρόμο στον «Αττίλα» και τη διχοτόμηση της Κύπρου, που κρατάει μέχρι σήμερα με τις πλάτες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Το Πολυτεχνείο είναι καταγεγραμμένο στη συνείδηση του λαού ως σύμβολο αγώνα και ως κίνημα αμφισβήτησης της εξάρτησης της χώρας από ξένα συμφέροντα, υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας και κατάργησης της κοινωνικής εκμετάλλευσης. Αυτή τη ριζοσπαστική ιδεολογική και πολιτική παρακαταθήκη κληρονόμησε η γενιά που πρωταγωνίστησε στη διάρκεια του 1973, συνεχίζοντας με συνέπεια και θυσίες έως την τελευταία μέρα της δικτατορίας.

Σήμερα, το μήνυμα της εξέγερσης του Νοέμβρη του ΄73 και του Πολυτεχνείου είναι όσο ποτέ επίκαιρο. Η σύγκρουση αυτή αποτέλεσε την κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης, η οποία, παρά τις χιλιάδες εκτοπίσεις στα ξερονήσια, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας και συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκειά της.

50 χρόνια μετά, όλα τα κοινωνικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις που απομένουν,  ανατρέπονται καθημερινά από τη βάρβαρη ταξική κυβερνητική πολιτική. Μια πολιτική που επιδοτεί την αισχροκέρδεια και τη βαθιά εκμετάλλευση, επιβάλει «κεφαλικό φόρο» στους/ις αυτοαπασχολούμενους/ες και ελεύθερους/ες επαγγελματίες, αφήνει στο απυρόβλητο τα αμύθητα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και οδηγεί τον λαό στην ανέχεια.

50 χρόνια μετά, η κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ συνεχίζεται, με τον στρατό του να επιδίδεται στη λωρίδα της Γάζας σε γενοκτονία. Ο ηρωικός λαός της Παλαιστίνης αγωνίζεται με το αίμα του κατά της βάρβαρης επιδρομής, υπερασπιζόμενος το δικαίωμά του να έχει το δικό του κράτος.

Από την πλευρά μας, απαιτούμε να μην υπάρχει καμία εμπλοκή της χώρας μας στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο, να γυρίσουν τα ελληνικά πλοία και δυνάμεις πίσω.

Τιμώντας την αγωνιστική παρακαταθήκη του Νοέμβρη του 1973, συνεχίζουμε τον αγώνα για τα ίδια ιδανικά και αιτήματα, για ψωμί, ειρήνη, παιδεία, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία, πάντα με οδηγό τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Γραφεία Αιόλου 47, 3^ος όρ., τηλ. 2103248892

Δημοτικός σύμβουλος: Κεφαλληνός Παναγιώτης, τηλ. 6934511133

Ομάδα συλλογικής εκπροσώπησης:

Ρέππα Ντίνα, Ρίζος Μιχάλης, Μάτσα Κατερίνα,

Παπαχριστούδη Ματίνα, Σιαπάτης Αποστόλης, Μένου Κική